देव व दानव

एक चित्रकार होता , त्याला एकदा बालपणीच्या कृष्णाचे चित्र काढायची ऑफर येते , तो खूप खुश होतो व चित्र काढायला बसतो पण काही केल्या त्याच्या डोळ्यासमोर बाळकृष्ण मूर्ती येत नाही , हीच समस्या तो आपल्या मित्राला सांगतो तेव्हा मित्र त्याला सल्ला देतो कि शाळेतील एखादा गोंडस मुलगा सुट्टीदिवाशी घरी बोलावं व त्याला कृष्णासारखा सजवून त्याचे चित्र काढ ,लहान मुले हे निरागस व देवस्वरूप असल्याने छान चित्र येईल.
    हि कल्पना त्याला आवडते व तो ती अमलातही आणतो . चित्र छान जमून येते व तो त्या 10 वर्षाच्या मुलाला ड्रेस ,  खाऊ घेऊन देतो व त्याच्या वडिलांना धन्यवाद देतो. व त्या चित्राला त्याला पारीतोषिकही मिळते.
   20 वर्षानंतर त्या चित्रकाराला पुन्हा दानव रेखाचित्र करायची ऑर्डर मिळते, तेव्हाही तो पुन्हा संभ्रमित होतो पण पुन्हा मित्राच्या सल्ल्यानुसार दानव म्हणजे खूप गुन्हे करून शिक्षा भोगणारे कैदी , त्यांचे चित्र थेट दानवासारखे असेल म्हणून तुरुंगाधिकारी यांची परवानगी घेऊन खूप शिक्षा झालेला तरुण समोर बसवून चित्र काढायला लागतो . तो क्रूर दिसणारा , केस पिंजारलेला व लालेलाल डोळ्यांचा कैदी मात्र चित्रकाराच्या समोर बसतो व त्याच्या डोळ्यातून घळाघळा पाणी वाहू लागते.
     त्याचे रडू बघून चित्रकार अचंबित होतो पण तरीही तो त्याच्या जवळ जाऊन त्याला रडण्याचे कारण विचारतो. तेव्हा तो कैदी म्हणतो तुम्ही तेच चित्रकार आहेत ज्यांनी 20 वर्षांपूर्वी लहान मुलाला बसवून कृष्णाचे चित्र काढले होते व मी तोच मुलगा आहे जो तेव्हा तुमच्या समोर बसला होता. माझ्या वाईट कामामुळे मी दानव बनलोय,म्हणजेच तुमच्या हातून जी चित्रे निर्माण झाली त्यातील कृष्णपण मीच व कंस पण मीच ,
तात्पर्य - आपले कामच आपली ओळख ठरवत असते.