स्वकीय

एक सोनार होता. त्याच्या दुकानासमोरच एका लोहाराचे दुकान होते.सोनार जेव्हा काम करत असे तेंव्हा सोनाराच्या दुकानातून हळू आवाज होतअसे पण जेंव्हा लोहार काम करत असे तेंव्हा मात्र लोखंडाचे काम होत असल्याने मोठा आवाज होत असे.तो आवाज मोठा कर्णकर्कश असे.
एके दिवशी सोनाराच्या दुकानातील एक सोन्याचा कण कसा कोण जाणे पण लोहाराच्या दुकानात जावून पडला.त्या सोन्याच्या कणाची भेट एका लोखंडाच्या कणाशी झाली. खूप दिवसांची ओळख असल्यासारखे ते एकमेकांशी बोलू लागले.सोन्याच्या कणाने लोखंडाच्या कणाला म्हंटले,
"दादा,आपले दुःख तर खरे एकसमान आहे. दोघानाही आगीततापवले जाते आणि हातोड्याने ठोकले जाते. मी तरबाबा चुपचाप हे सहन करतो, पण तुझे काय?"
लोखंडाचा कण सोन्याच्या कणाकडे पाहून दुःखी स्वरात म्हणाला," अरे तुझे म्हणणे अगदी बरोबर आहे. दोघानाही तापवणारी आग एकचआहे आणि ठोकणारा हातोडाहि एकाच धातूचा आहे.पण खरे दुःख याचे आहे की तुला ठोकणारा हातोडा हा तुझा कोणीच लागत नाही पण मला ठोकणारा लोखंडाचा हातोडा हा नात्याने माझा भाऊच लागतो.''

दुसऱ्याने दिलेल्या दुःखापेक्षा स्वकीयांनी दिलेला त्रास हा अगदी हृदयात वार करून जातो.